Maura Delpero, Koningin van David: "Nu kan ik verder gaan dan Vermiglio"

Een 'perifere' regisseur, zoals Maura Delpero zichzelf noemt, de dag na de David di Donatello -ceremonie, die haar zeven beeldjes voor de film Vermiglio opleverde. Daaronder valt ook de prijs voor beste regisseur, een historische prijs aangezien zij de eerste vrouw is die deze erkenning krijgt. En zo is het ook, Delpero , geboren in 1975, werd geboren in Bolzano en studeerde literatuurwetenschap aan de Universiteit van Bologna , de stad waar ze vervolgens lesgaf op een aantal middelbare scholen en waar ze haar eerste stappen zette als regisseur en auteur. Want bedenk wel dat ze zeker niet zeven maanden geleden in de bioscoop verscheen, toen haar Vermiglio de Zilveren Leeuw won in Venetië . Ze is al 20 jaar op deze wereld, sinds 2005, toen ze de middellange documentaire Moglie e buoi dei paesi tuoi tekende. Vier nummers uit Ossigeno, over de show Ossigeno van Teatrino Clandestino, gevolgd in 2007 door zijn eerste speelfilm, de documentaire Signori professori die de Avanti! prijs won. prijs. op het filmfestival van Turijn. De film begon met een vraag: wie noemt leraren nog professoren? Een titel die ironisch genoeg de maatschappelijke prestigeverliezen en de economische achterstand van werknemers, van wie velen in een precaire situatie leven, wilde benadrukken. Het was gebaseerd op de verhalen van jonge leraren, ook op een middelbare school in Bentivoglio. En dan is er nog Nadea en Sveta uit 2012, die de Cipputi Award van de Cineteca Bolognese won. Het verhaal gaat over twee Moldavische vrouwen in Bologna die hun brood verdienen met schoonmaakwerk en de verzorging van een oude dame, maar wier hart nog steeds bij hun land ligt. Kortom, Maura Delpero heeft hard gewerkt voordat ze de zeven David di Donatello voor Vermiglio binnenhaalde – in 2019 draaide ze ook haar eerste speelfilm Maternal – en haar opleiding is Bolognese, waardoor ze veel kon experimenteren en het productiebedrijf Cinedora kon oprichten met de Bolognese regisseur Leonardo Guerra Seràgnoli, Francesca Andreoli en Santiago Fondevila Sancet: nog een David arriveerde in de categorie Beste Producent.

" Ik ben niet uit de lucht komen vallen ", legt Delpero uit, " ik heb heel hard gewerkt en een bergopwaarts pad gevolgd met een kleine muilezel ." En hij vervolgt: "Ik begon helemaal vanuit het niets, er was geen richting, ik heb veel fouten gemaakt en het heeft me lang geduurd. Jarenlang heb ik de helft kunnen werken van wat ik wilde, omdat ik het salaris mee naar huis moest nemen, maar uiteindelijk heeft dit pad me de kans gegeven om te experimenteren en vrijelijk mijn eigen taal te vinden." Zelfs de documentaire, een waardevol filmstuk dat tot voor kort niet tot de David Awards behoorde, zoals Delpero woensdag op het podium vertelde, was voor haar van fundamenteel belang. "Het biedt auteurs, zowel mannen als vrouwen, die ook geïnteresseerd zijn in fictie, een grote mogelijkheid en vrijheid om te experimenteren en een grote toegankelijkheid. Dus wat er in deze jaren gebeurt, waarin we mensen zien verschijnen in de filmwereld die, net als ik, uit verschillende kunst- en cultuurrichtingen komen, heeft veel nieuwe dingen gebracht: denk eens aan de andere avond dat mijn redacteur, die uit de beeldende kunst komt en die geweldig werk heeft geleverd met Raffaello Sanzio, niemand kende."

Hoe gaat de reis nu verder? "Ik blijf op dezelfde manier werken", zegt de directeur, "in de hoop mijn concentratie terug te krijgen, want ik ben al een paar weken op zoek naar mijn eenzaamheid en ik moet, kortom, Vermiglio sluiten". En ze geeft lachend toe: "Er was een moment waarop ik dacht dat als ik de David zou winnen, ik door zou moeten gaan met heel veel promotie, maar ik hoop dat dit de kroon op het werk is waarmee ik de bladzijde kan omslaan, ook omdat ik veel voorstellen ontvang voor projecten die veel tijd en evaluatie vergen. Ik moet kwaliteit vinden en ik wijs veel af, maar met grote openheid."